آلزایمر نوعی بیماری دمانس است که در افراد کهنسال دیده می شود. با اینحال این بیماری ممکن است قبل از سن 65 سالگی نیز در افراد دیده شود. بیماری آلزایمر باعث ایجاد مشکلات حافظه می شود و نشانه های مرتبط متعددی را ایجاد می کند. بر اساس مطالعات انجام شده آلزایمر شایع ترین شکل از دمانس است.
نشانه ها و علائم
نشانه ها و علائمی وجود دارد که نشان می دهد از دست دادن حافظه مربوط به بیماری آلزایمر است. اگر فردی یک یا چند مورد از این نشانه ها را تجربه کند باید با پزشک خود مشورت نماید.
از دست دادن حافظه که با فعالیت های روزمره تداخل دارد:
رایج ترین نشانه بیماری آلزایمر از دست دادن حافظه است. فردی که از دست دادن حافظه را تجربه می کند ممکن است:
– اطلاعاتی که اخیرا یاد گرفته است را فراموش کند
– یک بحث را چند بار تکرار نماید
– به دنبال مواردی باشد که به بهبود حافظه کمک می کند
– رویدادها و تاریخ های مهم را فراموش می کند.
با افزایش سن فراموش کردن گاه به گاه طبیعی است. معمولا از دست دادن حافظه ای که با آلزایمر مرتبط نیست در برگیرنده فراموش کردن نام فرد است اما بعدا این نام را به خاطر می آورد.
با انجام دادن وظایف روزمره و تکمیل آن مشکل دارد:
یکی دیگر از نشانه های اولیه آلزایمر زمانی است که فرد در تکمیل وظایف خود با مشکل مواجه شود. فردی که با آلزایمر زودرس دست و پنجه نرم می کند ممکن است:
– نداند چگونه به فروشگاه، رستوران یا محل کار خود برود
– در برقراری تعادل با بودجه کار و خانه مشکل داشته باشد
– قوانین بازی های شناخته شده را فراموش کند.
برخی از اوقات، افزایش سن می تواند چنین شرایطی را ایجاد کند. اما اگر فردی از یک تلفن سال ها استفاده کرده باشد و به طور ناگهانی نحوه استفاده از آن را فراموش کند، ممکن است با آلزایمر روبرو شده باشد.
در حل مشکل یا برنامه ریزی مشکل داشته باشد:
افرادی که با آلزایمر زودرس دست و پنجه نرم می کنند ممکن است در یافتن جهت ها، حل مشکلات و تمرکز کردن مشکل داشته باشند.
ممکن است در مورد موقعیت و زمان دچار سردرگمی شوند:
یکی دیگر از نشانه های آلزایمر زودرس سردرگمی در مورد زمان یا موقعیت است. فرد ممکن است در پیگیری فصل ها، ماه ها و حتی روزها دچار مشکل شود.
به طور مکرر جای اشیا را گم می کند و نمی تواند آن ها را بیابد:
بیشتر افراد اشیای خود را گاه به گاه گم می کنند اما معمولا بعد از جستجو کردن آن ها را می یابند. فردی که با آلزایمر دست و پنجه نرم می کند ممکن است در یافتن جای اشیا دچار مشکل شود و نداند آن ها را کجا گذاشته است. این موضوع باعث می شود یافتن اشیای گم شده برای افراد دشوارتر باشد.
در نوشتن و صحبت کردن مشکل داشته باشد:
فرد ممکن است نتواند به مکالمه ادامه دهد . در این شرایط او در نوشتن افکار خویش مشکل خواهد داشت. او ممکن است در وسط مکالمه دست از حرف زدن بردارد و نتواند جملات بعدی را پیدا کند.
دچار تغییر در خلق و خو یا شخصیت شود:
فردی که آلزایمر دارد ممکن است دچار سردرگمی، اضطراب، شک یا افسردگی شود. او این نشانه ها را به شکل های مختلفی همچون در منزل، در محل کار یا در موقعیت های ناشناخته نشان می دهد. او ممکن است در مورد این تغییرات نا امید شود و دچار عصبانیت گردد.
از فعالیت های اجتماعی یا کار کردن با دیگران اجتناب می کند:
با توسعه بیماری آلزایمر، فرد ممکن است از شرکت کردن در فعالیت های اجتماعی سر باز زند و نتواند از محیط کار خود لذت ببرد.
فاکتورهای خطر
بر اساس مطالعات انجام شده، سن یکی از فاکتورهای خطر اصلی برای بیماری آلزایمر است.
از سن 65 سالگی به بعد، خطر توسعه بیماری آلزایمر هر 5 سال یکبار، دو برابر می شود. در سن 65 سالگی، فرد 50 درصد خطر ابتلا به بیماری آلزایمر را خواهد داشت. یکی دیگر از فاکتورهای خطر ابتلا به چنین شرایطی ژنتیک است. فردی که در خانواده خود سابقه ابتلا به چنین بیماری را داشته ممکن است بیشتر از دیگران در معرض این بیماری قرار گیرد. محققان هنوز نمی دانند چرا بیماری آلزایمر در سنین جوانی توسعه پیدا می کند. با اینحال طیف سنی شناخته شده برای ابتلا به این بیماری در دهه های 30، 40 و 50 سالگی است.
درمان
درمان این بیماری بر روی مدیریت نشانه ها تمرکز دارد و هنوز درمان شناخته شده ای برای این بیماری یافت نشده است. داروهایی وجود دارد که می تواند به بهبود حافظه کمک کند. اگر این داروها در مراحل اولیه پیشرفت بیماری مورد استفاده قرار گیرند بسیار موثر خواهند بود. پزشکان می توانند بر اساس شرایط بیمار داروهایی را تجویز نمایند.
نتیجه گیری
هنوز درمانی برای بیماری آلزایمر کشف نشده است اما برخی از گزینه های موجود می تواند به افراد مبتلا کمک کند. تشخیص اولیه می تواند روند پیشرفت را کند نماید اما از بروز آن پیشگیری نخواهد کرد. فرد با افزایش سن بیشتر در معرض خطر ابتلا به بیماری آلزایمر قرار خواهد گرفت به خصوص اگر در خانواده خود سابقه ابتلا به این بیماری وجود داشته باشد. اگر فردی به وجود این بیماری در خود یا عزیزانش شک کرد باید با پزشک متخصص مشورت نماید. پزشک می تواند از روش های تشخیصی مختلف برای بررسی شرایط موجود استفاده کند.
Original Article